Konuşmayı çok seven biriyimdir.Ben konuştukça susanı değil benle dert üstüne dert açanı severim.Hayatımda öyle boş konuşan yerli yersiz davrananlar var ki futbol türübünündeki amcalar gibi bağırasım geliyor bir an abi oldumu hiç diye.
Daha önce demiştim derdimi dile getirmem hissedene sarmalarım kendimi.İçimdeki en kötü sözümdür yazı yazmak.Hayatımda bir kere çok canım yandı ağız dalaşına girdim ananemle onlada o gün bu gündür bir dayımın vefatında yanında oldum oğluydu sonuçta benimde ananem.Annem babam bile belli bir yaştan sonra zor görmüştür göz yaşlarımı kapalı kapılar ardında karnım ağrıyor bahanesi ile tuvalet kapısının dibine çökmüş hıçkırıklarımla konuşurum.
Biri ile dalga geçtiğim bir konu kaç yaşında olursa olsun bana söylemek ayıp gelir söylenincede öyle kötü hissedip olduğum yere siniyorum ki gecelerime dert olur.
Yine içim dolu yazmak istediğim konu üstünde yazamama durumu.Okuyor arada sırada satırlarımı ya görürde incinirse diye düşünceler.
Hayatın yoruculuğu sıkıcılığı insanların bencilliği düşüncesizleği öyle yordu ki beni yok anneni düşün yok dıdıno düiün derken iyice bitkin düşmekten korkar oldum.Bedenen sapaşağlamım'da ruhumu dinleyen yok.Karşıma oturupta dinle demiyorum o zaman hiç anlatmam zaten ruhumu okşa yeter.Gecelerim vardı beni anlayan onlar bile yetmiyor artık.Elim titriyor içim daralıyor öyle yorgunum ki gitmek hep aklımın bir köşesinde tırmalayıp duruyor kapı eşiğini.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder