Sindirilmiş Çocuklarız

Bu gün bir şey fark ettim evdekilerle muabbet ederken,bizi yani çocuklarını çocuk olarak hayatlarına o kadar sindirmişler ki onların anlatmak istediklerini anlayıp anlamadığımızı veyatta ne hissettiklerini sezemediğimiz düşüncesine o kadar çok kapılmışlar ki mışlı mişli bile bakamıyorlar bize.Annemin anlattığı bir hikaye üzerine hiç bir şey söylemeden kafamı çevirdim sadece hikayeden biraz bansetmek gerekirse bazı nedenlerden dolayı bir kadın dünya ile 36 yaşında karşılaşıp şavaşıp çok iyi yerlere geliyor,cevap vermeyince kadının bu güzel başarısına gerci sen anlıyamassın diye yapıştırdı lafı,bir an buruldu içim anlatmak konuşmak kızmak istedim içimi bilmeden konuşuyor diye sonra sustum içimdeki büyüklüğün ağır başlılığından.Oysaki anlattığı hikaye beni öyle düşüncelere hisleresürüklemişti ki kıyılarıma hırçın dalgalar vuruyordu.Ben düşüncelerimi kendime saklayıp herşeyin dikine gidenlerdenim her şeyi kendi içimde yaşamak bence en mantıklı kararı alabilmek.Çok dile gelsem böyle bir ülkede böyle bir dünyada asarlar benide Deniz gibi Deniz olamadan.Diyeceğim şu aslında bir insanın içide dışıda farklıdır yaşam ve hayat kavramlarından dolayı.Çocuk,genç,yaşlı fark etmez biz dünyalıların düşüncelerine göre en iyi aileler tanır birbirini,ben bu gün bir kez defa fark ettim ki benim içim dışımı dışım içimi anlıyamıyorken ailelerdenbeklemek çok büyük bir hüsran benim ve benim gibi olanlar için.En çok kırıldığım ise her konuda özgür oldupumuz dünyada özgür olsaydık ailem bu gün bana gerçi sen anlıyamassın demezdidüşüncelerimi içimdeki kıyısı fırtınalı kızı tanır dilegelmeyen suskunluğuma saygı duyup gururlanırdı.